57. gün

Yıllardır dizinin dibinde olduğu halde sadece bayramdan bayrama öperdim baba nasil sevilir bilemezdim çünkü. Yaş ilerledikçe daha çok ihtiyaç duydum ,aynı zamanda daha da çekindim Babanıza sarıldınız  mi her canınız istediğinde ? ben sarılmadım ama üstü hep sigara kokar bilirdim. Yüzüne gönlümce dokunmadım ,sakallı veya sinekkaydı suratında ellerimi gezdiremedim. Sabah uyandığımda hiç "günaydın babacıım yok mu kızına bi öpücük " diyemedim ben.

Yolda onun yaşlarında onun tarzında kareli gömlek giyen biri gördüğümde çocuk gibi peşinden gitmek istiyorum. Kardeşimle geçen gün arabayı park ettiğimiz yerin karşısında ki apartmanın  üst penceresinde bir adam dışarıyı seyrediyordu babama o kadar beziyordu ki hemen kardeşime gösterdim oda benzetti sanki babama koşar gibi hızlandırdık adımlarımızı ama yaklaştıkça benzerlik bir anda yok oldu

Çok özlüyorum hem hayata adepde olmaya çalışıyorum hem bir an bocalıyorum

Bir daha hiç sohbet edemeyeceğini bilmek bunu kabullenmek öyle acı ki kahroluyorum.

Düşünüyorum babamın en şanslı çocuğum çünkü onu en çok gören benim. Torun sevgisini benim çocuklarımda tatdı

babamı kaybettim 32 yasında,
evli-işi olan, çoluk-çocuk sahibi bir kadınım.
ama var ya;
o günden beri kolum kanadım kırık,
bir yanım hep eksik...

Teselli etmiyor beni hiçbir söz

Teselli etmiyor beni hiç  bir bakış

57 gün oldu o kara haberi hastanede alalı hemen kendimi dışarı atmak istemiştim  adımlarımı ne kadar hızlandırmak istesemde  bir türlü bulamamıştım çıkışı hayatımın en uzun yoluydu.