baharda geldi bir içime gelmedi

Hayattayken dağ gibi duruyordu yanımda babam, o varken hiçbir kuvvet beni yıkamazdı, o varken kimse bana zarar veremezdi. Yıkılıyorum, ama söylenmeden, şikayet etmeden kalkmayı da öğreniyorum. Zarar görüyorum, ama üstümdeki tozu toprağı silip tekrar iyileşiyorum. Her kendi kendimle kalktığında, her kendi kendine iyileştiğimde, istisnasız bir şekilde o yokken sağ çıktığın her savaşımda, yanındaki hayalete "oldu mu baba" diyorum cevap gelmiyor ama yine de içimden bence oldu diyorum.

Hayatta hep korunan tarafta oldum korumak bana düşmemişti  ta ki ‘’Herkes sana emanet ‘’ diyene kadar. Günlerce aylarca düşündüm kardeşlerim annem varken neden beni seçti diye Ne hissetti gönül gözüyle ne gördü de bu sözü söyledi diye oysa düşünmekle meydana çıkmıyormuş bazı şeyler yaşamak gerekiyormuş

Arkama dönüp baktığımda esen rüzgarda kasıp kavuran fırtınada en çok ben dik durabilmişim.

Yürüdüğüm yollarda yalnız hissediyorum babamsız  ve artık bakıyorum da o kadar üzüldüm  ki annemle kardeşlerime sırf  bu yüzden ailede en son ölmeyi istiyorum. Ben arkamda o kadar acı çeken insan bırakmak istemiyorum.