Babasızlığım

Bir yanım  eksildi. Dünyada kapladığım yer sanki küçüldü. Artık bir  mezarlıkta ziyaret edilmesi gereken bir ölü sahibiyim ve sanki  bu durumu herkesin bildiğini sanıyorum. Yolda,arabada,evde, yürürken aniden gözlerim doluyor hatta ağlamaya başlıyorum. Gittikçe yiten giden bir hayali eskisinden de çok seviyorum, özlemek ama yanına gitmeye de korkmak tuhaf duygular içindeyim.

İçimde bir ses toprağı ellerimle eşersem babam sapa sağlam çıkacağını söylüyor tuhaf bir delilik hali babasızlık.

Hani bir türkü var ya ‘’rengi gözümde solan dünya’’ diye tam da öyle şuan dünya da benim için bir anda tüm renkler solup gitti

İçim yanıyor hem de cayır cayır. Kimse tahmin bile edemiyeceği bir yangın.

Artık onu görebileceğim tek yer rüyalarım her gece yalvarıyorum bir kere rüyamda göreyim diye çok şey mi istiyorum bilmiyorum  ama göremiyorum.

Bugün iş yerinde semaverde çay demledim babam çok severdi o sever diye işe gelmeden  önce çayını hazır ederdim o çay içer ben yanında  otururdum  dünya telaşı konularda sohbet ederdik. Sohbet ettikçe bende  çayı sevdim  30 yıl aklım neredeydi bilmiyorum ama iki yıldır çayın keyfini alıyordum düşündüm de bugün babam sevdirmiş çayı bana. Şimdi bir onun için bir de kendim için yudumluyorum.

                Kısaca babasızlığım

ağır bir matem, 
ağır bir yara,
ağır bir hüzün,
ağır bir kalp ağrısı,
dinmeyecek bir sızı... 

kalbimde ki odalarından birinin sonsuza kadar boş kalması, sırtımı dayadığım kalenin yıkılması... 

eksik kalmam

" baba " kelimesini kullanamayacak olmam

acı verici kahredici bir durum….