Büyümüşte küçülmüş

Dün gece hayatımızda ki önemli gecelerden biriydi.Aslında her şey sıradandı ta ki Efe yanıma gelip anne kafam karışıyor ablam sana neden abla diyor sen benim annemsin oda ablam neden anne demiyor ki çok sinirleniyorum ben duruma deyince açıklama vaktinin geldiğini anladık.

Benim için hiç kolay bir durum değildi 5 yaşında ki yavrum anlattıklarımızı anlar mıydı küçücük dünyasında neler kurar neler düşünürdü bilmiyordum bildiğim bişey daha vardı ki bu işi ertelemek kimseye bişey kazandırmayacaktı.

Karşına geçip sanki büyük bir delikanlıymış gibi konuşmaya başladık.Babası konuştu daha doğrusu tek kelime edecek cesaretim yoktu.Babası çok küçükken biri ile tanıştığını ve onunla evlenip ablasının olduğunu daha sonra anlaşamayıp ayrıldıklarını ve benimle evlendiğini anlattı.Ablasının bundan dolayı bana abla dediğini anlattı.Anlamış gibi yaptı yada anladı bilmiyorum şunu biliyorum ki üzerimizden koca bir yük kalktı.Bu aralar çok olgunlaştı çok değişti öyle güzel cümleler kuruyor ki şaşkın şaşkın baka kalıyorum.Hiç konuşmasakta üzgün olduğumu hissedebiliyor.Kendince beni mutlu etmeye çalışıyor.Resmini çekmeyi sevdiğimi biliyor ya gel çek hadi diyor :) izin veriyor yada hadi bakalım televizyonda sevdiğin yere bakalım sen bayadır izlemiyorsun deyip beni şaşırtıyor yada ummadığım anda masumca yanağıma bir öpücük konduruyor dünyaları ayağımın altına seri veriyor bir göz kırpmasıyla

Rabbime şükürler olsun ki böylesine pırlanta gibi bir evladı daha doğrusu evlatları bana nasip etti.