ben işe başladığım efe 18 aylıktı küçücüktü ondan ayrılmak hem benim için hemde efem için hiç kolay olmamıştı.Her gün her canı istediğinde anne sütü alan bebeğimi bu süreç çok yormuştu mesela akşam iş dönüşü eve gittiğimde beni gördüğü an en tenha yere çekip doyasıya emerdi kimi zaman tüm günün hıncını alırcasına hırsla kimi zaman özlemle şevkatle bu şekilde 6 ay sürdü 2.yaşını doldurupda üstündende 1 hafta geçince gönül rahatlığı ile bıraktım emzirmeyi gönlüm rahattıda sanki bu süreçte benden uzaklaşıcağını beni ekisi kadar sevmiyeceği fikrine kapıldım :(( günlerce ağladığımı bilirim
şimdi arkama dönüp bakttığımda aramızdaki bağ süt ile değil sevgi ile kurulmuş hemde hiç yıkılmayacak şekilde ben biraz evhamlıyımdır ya sevmezse ya yanında olmazsam ya aramızda mesafeler olursa diye çok kurdum kendimi buna sebep aslında çevrem bakıyorum etrafa kimin çocuğunu annesi baksa yada başkası çocuk anneden çok bakanı seviyor bu durum bendede olacak diye çok korktum ama şükür olmadı annem yeterince ilgilenmiyor mu hayır benden daha iyi baktığından eminim fakat efe çalıştığım bu süreçte benden hiç kopmadı gün içinde anneme anne derken ben eve gelince otomatik olarak anneanne diyor ben eve geldikten sonra hiç bir işini anneme yaptırmıyor
bir haftadır işe gitmek benim için eskiye göre dahada zorlaştı efem güzel gözlüm sözlerinin yetmediği yerde gözleri ile yalvarıyor anne sen işe gitme mama yap beni parka götür oyun oynayalım tamam mı diyor ama oğlum bak ben senin için çalışıyorum dediğimde babam iki kere çalışsın diyor
çocuk aklı işte akşamları babası ile nakliyecilik oynuyorlar kamyonlarına yük alıp farklı farklı şehirlere gidiyorlar bu sayede efede şehirleri öğreniyor ordan aklındakalmış babam diyor önce işe gitsin sonra ankaraya gitsin diyor ama sen evde kal diyor kendince çözümler kendince seçenekler sunuyor sabah sabah yarı uykulu yarı uyanık yatağında sonunda ise çaresizce kabulleniyor acı gerçekleri
ömrümün sonuna kadar çalışacağım kariyer yapacağım diyen biri olmadım hayatım boyunca olmayıda düşünmüyorum sadece çocuklarımın daha iyi şartlarda yaşaması için gençken bir şeyler yapmak istiyorum bundandır yavrumdan uzak kalışım dilerim en kısa zamanda hep birlikte hep oğlumun istediği şekilde yaşarız
şimdi arkama dönüp bakttığımda aramızdaki bağ süt ile değil sevgi ile kurulmuş hemde hiç yıkılmayacak şekilde ben biraz evhamlıyımdır ya sevmezse ya yanında olmazsam ya aramızda mesafeler olursa diye çok kurdum kendimi buna sebep aslında çevrem bakıyorum etrafa kimin çocuğunu annesi baksa yada başkası çocuk anneden çok bakanı seviyor bu durum bendede olacak diye çok korktum ama şükür olmadı annem yeterince ilgilenmiyor mu hayır benden daha iyi baktığından eminim fakat efe çalıştığım bu süreçte benden hiç kopmadı gün içinde anneme anne derken ben eve gelince otomatik olarak anneanne diyor ben eve geldikten sonra hiç bir işini anneme yaptırmıyor
bir haftadır işe gitmek benim için eskiye göre dahada zorlaştı efem güzel gözlüm sözlerinin yetmediği yerde gözleri ile yalvarıyor anne sen işe gitme mama yap beni parka götür oyun oynayalım tamam mı diyor ama oğlum bak ben senin için çalışıyorum dediğimde babam iki kere çalışsın diyor
çocuk aklı işte akşamları babası ile nakliyecilik oynuyorlar kamyonlarına yük alıp farklı farklı şehirlere gidiyorlar bu sayede efede şehirleri öğreniyor ordan aklındakalmış babam diyor önce işe gitsin sonra ankaraya gitsin diyor ama sen evde kal diyor kendince çözümler kendince seçenekler sunuyor sabah sabah yarı uykulu yarı uyanık yatağında sonunda ise çaresizce kabulleniyor acı gerçekleri
ömrümün sonuna kadar çalışacağım kariyer yapacağım diyen biri olmadım hayatım boyunca olmayıda düşünmüyorum sadece çocuklarımın daha iyi şartlarda yaşaması için gençken bir şeyler yapmak istiyorum bundandır yavrumdan uzak kalışım dilerim en kısa zamanda hep birlikte hep oğlumun istediği şekilde yaşarız
.jpg)
.jpg)
1 yorum:
Kıyamam ben kuzuya canım benim..
Bazen çocuklar öyle birşey söylüyorlar ki can evimizden vuruyorlar.Çalışan anne olmak cidden zor Allah yardımcın olsun canım benim..
Yorum Gönder