galiba herşey zalim kraliçenin pamuk prensese kötü davranmasıyla başladı sonra külkedinin üvey annesinin gaddarlığı daha sayacak o kadar çok şey var ama bunlar ilk akla gelenler tüm bu hikayeler tüm insanlığın beyninde aynı şeyi bıraktı yani öz anne fedakadır yüreği kızsada dayanamaz ama üvey anne öğle değildir herşeyi babaya yetiştrir gaddardır acımasızdır aç bırakır sevmez vs vs ne acı demi
insanın sıfırdan hayata merhaba dediği bir anda 1-0 yenik başlamak önce kendini anlatacaksın evet sen pamukprensessin benim ,babanın ve tüm ailenin ama ben o zalim kraliçe değilim diyerek onun inandırmak lazım ama öyle inadırmakta bir parmağını şıklatmakla olmuyor yada tatlı bir sözle sen yaklaştıkca o kaçacak konuşmak isteyeceksin red cevabı olacaksın okadar bilinçlenmiş olacakki sonunun pamuk prensesinki gibi olmaması için elinde geleni yapacak mesela krala kraliçeyi yaklaştırmayacak kırmızı elmayı hiç yemeyecek
hani derlerya hiç hikayeler etki edermi insana diye edermiş baksana bırak çoçukları tüm toplum yediden yetmiş yediye aynı zihniyette kimbilir belki benim başıma gelmese bende öyle düşünürdüm kimse anne kadar fedakar olamaz derdim ama oluyor eğer içinde vicdanın varsa
ne olura olsun iki taraf içinde her şey oldukca zor ama insalık hep gözle görünen mağdurun yanında yani çocuğun sanuçta çocuk savunmasız karumasız ya karşı tarafın zorlukları bunlar hiç düşünüldüm bence düşünülse bile çok az çünkü normal şartlarda 2 çocuğun olsa birine bir şey alırken ona 2 tane aldım şimdi bunada iki tane almalıyım diye düşünmez sadece ihtiyacı olanı alır ama arada üveylik varsa anne zor durumdadır çünkü kendi çocuğuna alınan her şey göze batacak üvey anne hem eşinden çekinecek ya yanlış anlarsa korkusuna hem çocuktan ve hiç bir zaman mutlu olamıyacak
bazen düşünüyorum çocukken kurduğum hayellerin neresindeyim çocukken hep iyilik meleği olmak istemişimdir ve en korumasız olan bir çocuğu alarak ona oynamadığı oyunları oynatacak gitmediği yerlere götürecek yemediği yemekleri yedircek ve bütün lezzetli çikolatları yedirecektim çok mu içten dua etmişim bilmiyorum Allah karşıma böyle birini çıkardı ama hayal ettiklerimi yapabiliyormuyum bilmiyorum çünkü benim hayallerimde sorun yoktu çünkü ben sorun nedir onu bile bilmiyordum çünkü ben annemle babamı çaresizlik içinde bırakacak sorunlar yaşamadık evet herşey toz pembe değildi ama annemin uyarılarını biliyorumki beni iyleştirmek içindi malesef ben bunu ona aşılayamadım çok üzgünüm
insanın sıfırdan hayata merhaba dediği bir anda 1-0 yenik başlamak önce kendini anlatacaksın evet sen pamukprensessin benim ,babanın ve tüm ailenin ama ben o zalim kraliçe değilim diyerek onun inandırmak lazım ama öyle inadırmakta bir parmağını şıklatmakla olmuyor yada tatlı bir sözle sen yaklaştıkca o kaçacak konuşmak isteyeceksin red cevabı olacaksın okadar bilinçlenmiş olacakki sonunun pamuk prensesinki gibi olmaması için elinde geleni yapacak mesela krala kraliçeyi yaklaştırmayacak kırmızı elmayı hiç yemeyecek
hani derlerya hiç hikayeler etki edermi insana diye edermiş baksana bırak çoçukları tüm toplum yediden yetmiş yediye aynı zihniyette kimbilir belki benim başıma gelmese bende öyle düşünürdüm kimse anne kadar fedakar olamaz derdim ama oluyor eğer içinde vicdanın varsa
ne olura olsun iki taraf içinde her şey oldukca zor ama insalık hep gözle görünen mağdurun yanında yani çocuğun sanuçta çocuk savunmasız karumasız ya karşı tarafın zorlukları bunlar hiç düşünüldüm bence düşünülse bile çok az çünkü normal şartlarda 2 çocuğun olsa birine bir şey alırken ona 2 tane aldım şimdi bunada iki tane almalıyım diye düşünmez sadece ihtiyacı olanı alır ama arada üveylik varsa anne zor durumdadır çünkü kendi çocuğuna alınan her şey göze batacak üvey anne hem eşinden çekinecek ya yanlış anlarsa korkusuna hem çocuktan ve hiç bir zaman mutlu olamıyacak
bazen düşünüyorum çocukken kurduğum hayellerin neresindeyim çocukken hep iyilik meleği olmak istemişimdir ve en korumasız olan bir çocuğu alarak ona oynamadığı oyunları oynatacak gitmediği yerlere götürecek yemediği yemekleri yedircek ve bütün lezzetli çikolatları yedirecektim çok mu içten dua etmişim bilmiyorum Allah karşıma böyle birini çıkardı ama hayal ettiklerimi yapabiliyormuyum bilmiyorum çünkü benim hayallerimde sorun yoktu çünkü ben sorun nedir onu bile bilmiyordum çünkü ben annemle babamı çaresizlik içinde bırakacak sorunlar yaşamadık evet herşey toz pembe değildi ama annemin uyarılarını biliyorumki beni iyleştirmek içindi malesef ben bunu ona aşılayamadım çok üzgünüm
4 yorum:
zor bir durum allah yardımcınız olsun dışarıdan şöyle yap böyle yap demek çok kolay olur.yaşamayan bilemez benim inandığım şey ne ekersen onu biçersin.yani iyilik yaparsan eninde sonunda onun karşılığını alırsın.bişeyler yolunda gitmiyorsa oluruna bırakmayı dene!!!!!
Aynı şeyleri yaşıyoruz ve sizi o kadar iyi anlıyorum ki.Hatta bununla ilgili bir postumda var vaktiniz varsa
http://ikizbuyutmek.blogspot.com/2011/02/uvey-annelik.html
ve okumak isterseniz diye linki bırakıyorum.
Ve gerçekten de çok zor bunu tüm kalbimle söylüyorum.Ancak yaşayan bilebilir ne olduğunu ve maalesef ne olursa olsun diye bırakmak işleri kolaylaştırmıyor aksine çıkmaza sokuyor.
Allah yardımcımız olsun toplumun geneli önce üvey anne gözü ile bakıp çocuğa üzülüyor ama bizim nasıl üzüldüğümüzü maalesef çok az insan görebiliyor..
bugüne kadar benimle aynı duyguları yaşayan yada aynı konumda olan hiç kimse ile karşılaşmadım bu yüzden içimde hep doğru mu yapıyorum yanlışmı yapıyorum gel gitlerini çok yaşadım yazınızı okudum etkilediğim bir kısım var hani demişsinizya evliydim henüz 1 aylık eşim getirdi oğlunu diye beni hiç düşünmeden bende evliydim henüz 1 haftalık eminim eşlerimizde bizleri rencide etmek için yapmamışlardır çok sevdikleri canlarının yaşadıkları mutlulukta yer almasını istemişlerdir ama o tablo sadece babaya göre güzel oluyor çocuk şaşkın ne yapacağını bilmez halde oluyor evde annesi yerine başkası var kadın ürkek oluyor ne yapacağım şimdi derdinde hele birde annelik nasıl bir duygu yaşamamışsa :(
rabbim başta ikimiz olmak üzere bu durumda olan ailelerin yardımcısı olsun sizinle tanışmak gerçekten benim için çok kıymetli oldu
çocukça yaşamak : gerçekten kelimelerle ifade edilemiyecek kadar zor bir durum ama bende senin sözün gibi oluruna bıraktım diğer türlü yaşadığım acıları katmer katmer ben çekiyorum geçen yıllarda o kadar çok düşünüyor o kadar çok kafa yoruyordum ki sonucunda 25 yaşında saçlarımda azımsanmıyacak kadar beyazlar düştü uzun zamandırda boyamıyorum saçlarımı aynaya her baktığımda yaşadıklarımdan ders çıkarmak ve kendimi daha az üzmek için
Yorum Gönder