Herşeye hazırlıklı olun

40 gün boyunca küçük bir kız çocuğu gibi içimden marş gibi ''benim güçlü kocaman babam'' dedim.
Çünkü babam benim tanıdığım en güçlü adamlardan biriydi hala yaşananlara inanmakta güçlük çekiyorum sanki bir yerlerden çıkıp gelecek gibi yada telefon açıp ''seni almaya geleyim mi ?'' diyecek gibi
Umudumu sadece mezarlıkta kaybediyorum  orada babamın adını soyadını görmek işkencelerin en büyüğü gözlerimi kaçırıyorum çoğu zaman bu seferde karşımda park halinde ki arabasını görüyorum  burnumun direği sızlıyor o an.
iki göğsümün arasında bir sızı babam yoğun bakıma yattığı gün başlamıştı hala devam ediyor belkide ömür boyu sürecek bilmiyorum gittiğim doktor psikolojik dedi  ciddi bir sorunum yokmuş.
 Yoğun bakım en karamsar insanların bile gün geçtikçe mucizelere inandığı yer bence
Doktorlar ''herşeye hazırlıklı olun'' dediğinde bile beyniniz bal gibi ne demek istediğini anlasa da salağa yatıyor daima bir umut var diyor içinizden bir ses. Doktor Allah mı zamanını bilsin diyorsun
hem ben gördüm eli kıpırdadı tepki verdi diyorsun bir umudun dalına tutunup sımsıkı sarılıyorsun
Sonra bir sabah doktor arıyor oysa o sabaha kadar hiç aramamış neden aradığını anlıyorsun yine konduramıyorsun  kulağında ''acil yetişin'' sözü kalıyor sadece
Apar topar arabaya bindiğinde aklında sadece bir yanlışlık olmuştur kesin hastaları karıştırdılar babam o yoğun bakım ünitesinde ki en iyi hastaydı ona bişey olmamıştır diye düşünürken kendine söz veriyorsun doktorlara hatalarından dolayı kızmıyacağım insanlık hali olur diyorsun.
Taki o yoğun bakım ünitesinin önüne gelince anlıyorsun ''Herşey hazırlı olun'' sözünün ne demek olduğunu
İnsan babasının ölümüne nasıl hazırlıklı olabilir ki