İçimde kaleler inşaa ettim kırılmamak adına 

Harcına gözyaşı döktüm daha da sağlam olsun diye 

Şimdi yarattığım zindanlarda ışıksızım 

Kaçtım kendime saklandım her küstüğümde 

Vazgeçtim aynalardan vakitsiz uykularda 

İnsan kendine rağmen yaşamayı bilmeli bazen 

Benmişim kendimden bir korkak yaratmışım 

Kendimi korurken en çok ben ürkütmüşüm 

Benmişim kendini savunurken en çok hançerleyen 

Bir meçhul olmuşum failim ben 

Kendime kızdıkça kendimden uzaklaştığımın farkına varmadan geçmiş yıllarım kendimi olduğum gibi kabul etmek ne zor gelmiş kendime 

Yolunda gitmeyen şeylerin sebebi görmüşüm kendimi yıllarca kendime kızdıkça sorunlar biriktirmişim hiç yok yere biriktikçe dolanmış her biri birbirine kördüğüm olmuş kendime hak vermeye başladığımda görüyorum. 

Kendime değer vermeye başladığım ilk an sanırım geçen yıl bu zamanlardı kedi korkum için gittiğim bir yerden kedi korkum hiç açılmadan hayatımın dersini alarak çıktım. Biri önüme Şerife'yi koydu

Hiç beklemediğim bir anda beni darmadağın etti. Dakikalarca ağladığımda düştüğüm duruma içerleyip tekrar ağlıyordum insanın kendisi ile yüzleşmesi çok zormuş
Artık daha mutlu daha huzurluyum rabbimin sınavları bitmez bilincindeyim ama bile bile kendimi kullandırmak istemiyorum
Rabbimin bugününe bin şükür