Bekliyorum

 İçimde bir yorgunluk,takatsizlik, saatlerce hatta günlerce  uyuma isteği  ben hep böyleydim  ne zaman daralsam kaçış  yeri bulamasam uyumak isterim  bir çocuk  gibi sanki uyuyunca herşey  geçecek  gibi babam öldüğünde de günlerce uyumuştum bir çoğu  laf etmişti arkamdan. Insan karşısındakinin görüntüsünde  bir seyler çıkardığını  sanıyor  ruh halini bilen yok. Büyüdüm  yadırgamıyorum  artık.

Evde onlarca is var 2 haftadır  utu yapmadim elim kolum kalkmiyor icimde bir devin uyanışı  var. Sancı  cekiyorum biliyorum  ama belirsizlikler beni yoruyor.

Canım  eşim  beni benden cok düşünen  yol da ki yönüm kıymetlim nasılda  fark etti benim bile giremediğim  delhizleri  onunla konusmak şifa  bulmak gibi  beni anladığını,

 sevdiğini  yuregimin derinlerinden hissediyorum .

Geleceğime umut oluyor , içimde ki firtina dindiginde hersey daha güzel  olcak sadace bekliyorum.

baharda geldi bir içime gelmedi

Hayattayken dağ gibi duruyordu yanımda babam, o varken hiçbir kuvvet beni yıkamazdı, o varken kimse bana zarar veremezdi. Yıkılıyorum, ama söylenmeden, şikayet etmeden kalkmayı da öğreniyorum. Zarar görüyorum, ama üstümdeki tozu toprağı silip tekrar iyileşiyorum. Her kendi kendimle kalktığında, her kendi kendine iyileştiğimde, istisnasız bir şekilde o yokken sağ çıktığın her savaşımda, yanındaki hayalete "oldu mu baba" diyorum cevap gelmiyor ama yine de içimden bence oldu diyorum.

Hayatta hep korunan tarafta oldum korumak bana düşmemişti  ta ki ‘’Herkes sana emanet ‘’ diyene kadar. Günlerce aylarca düşündüm kardeşlerim annem varken neden beni seçti diye Ne hissetti gönül gözüyle ne gördü de bu sözü söyledi diye oysa düşünmekle meydana çıkmıyormuş bazı şeyler yaşamak gerekiyormuş

Arkama dönüp baktığımda esen rüzgarda kasıp kavuran fırtınada en çok ben dik durabilmişim.

Yürüdüğüm yollarda yalnız hissediyorum babamsız  ve artık bakıyorum da o kadar üzüldüm  ki annemle kardeşlerime sırf  bu yüzden ailede en son ölmeyi istiyorum. Ben arkamda o kadar acı çeken insan bırakmak istemiyorum.